Zaterdag 30 april
Terwijl wij in het ziekenhuis in Hermosilla verbleven heeft Michel de autoverzekering voor Amerika voor ons geregeld. Het blijkt dat we ons niet alleen WA kunnen verzekeren. Hoewel we maar 14 dagen in het land zijn, moeten we een verzekering voor 3 maanden afsluiten voor circa 1200 dollar …. Dit is voor iedereen een tegenvaller.
Bij Nogales nemen we de grensovergang. De formaliteiten verlopen aan beide kanten van de grens boven verwachting soepel en binnen enkele uren staan we op Amerikaanse bodem.
Hier nemen we afscheid van Tom en Carla. We zijn het afgelopen half jaar veel samen opgetrokken en hebben op een heel plezierige manier met hen samen gereisd. Vanaf Los Angeles dragen zij de auto over aan zoon Paul en vliegen zelf naar Nederland terug.
Giel en Els rijden ook via de zuidkant langzaam richting Houston, de rest gaat via Los Angeles. En in Houston zullen we elkaar weer ontmoeten want daar gaan de campers op de boot.
Onze eerste overnachtingsplek in Amerika is een niet-ommuurde en onbewaakte trailerplek aan de straat in de buurt van Tucson. Na alle beveiliging in Mexico moeten we even omschakelen. Kennelijk gebeurt hier niets.
Zondag 1 en maandag 2 mei
Hoewel het even wennen is zonder groep vinden wij het heerlijk om ons eigen plan te kunnen trekken. En we beginnen met luieren. In Las Cruces vertoeven we in Motel 6, een keten van goedkopere Amerikaanse hotels. We relaxen, kijken tv en zetten onze verslagen en foto’s op de site.
‘s Avonds eten we in een ons aanbevolen restaurant in de buurt. Het is er razend druk en met moeite vinden we een tafeltje. Rondkijkend zien we alleen maar dikke mensen. Sommigen van hen passen met moeite in een nog niet aan de omvang aangepaste stoel. De borden op de tafels zijn afgeladen vol, en wij verbazen ons over de hoeveelheden die mensen naar binnen werken. Binnen tien minuten is het bord leeg. Dit is geen eten, maar schrokken. En alles wordt weggespoeld met grote bekers cola of frisdrank. Wat overblijft wordt in plastic doosjes gedaan en mee naar huis genomen. Onze eetlust daalt ter plekke.
Wij kiezen het kleinste gerecht van de kaart: garnalen met kreeft en een fles witte wijn. Het eten wordt opgediend op echte borden in plaats van plastic en smaakt goed.
Na afloop van de maaltijd besluiten wij de resterende wijn mee naar onze hotelkamer te nemen omdat we nog moeten rijden. Hoewel niet onze gewoonte voelen we ons gesteund door alle doggy bags die door de draaideur verdwijnen. Nog maar net met onze fles bij de camper aangeland, komt de ober hollend achter ons aan: “Ladies, ladies …” en wijst naar de fles, die mag niet mee. Wij kijken verbaasd op. Zo chique was het restaurant nou ook weer niet. Wij opperen dat wij ervoor betaald hebben en dat het onze eigen fles is. De ober maakt duidelijk dat wij niet met die fles over straat mogen. Wij stellen voor het dan over te gieten in een waterflesje. De man is zichtbaar in paniek. Hij mag alleen binnen in het restaurant alcohol schenken, als zijn klanten buiten worden aangehouden met alcohol verliest hij zijn vergunning. Wij staan bereidwillig onze fles af. Hij nodigt ons uit om alsnog onze wijn binnen op te drinken. Omdat we nog moeten rijden gaan we hier niet op in en stellen hem voor om na afloop van zijn werk samen met zijn collega onze fles op onze gezondheid leeg te drinken. Wij vertrekken lachend achtervolgd door duizend verontschuldigingen van onze ober. Hij zag zijn vergunning bijna verdwijnen in een Nederlandse camper.
Tja, lopen wij een keer met een vloeibare doggy bag de deur uit en dan worden we betrapt!
Weer terug in de hotelkamer horen we op CNN dat Osama bin Laden is betrapt en doodgeschoten. Wij volgen het nieuws op de voet. Welke gevolgen zal deze afrekening hebben voor Amerika en voor onze tocht door Texas? Het valt ons op dat de berichtgeving alleen betrekking heeft op de reacties binnen Amerika. Hoe de Arabische wereld reageert op de dood van Bin Laden wordt ons onthouden.
Dinsdag 3 en woensdag 4 mei
Al vroeg in de morgen zitten we op route 10 en volgen de Rio Grande, de rivier die de natuurlijke grens vormt tussen Amerika en Mexico. Men had ons gewaarschuwd voor de vele drugscontroles rond El Paso. Het is echter rustig, we worden maar een keer aangehouden en door honden gecontroleerd.
Bij binnenkomst in de staat Texas staat aan de route 10 een groot informatiecentrum. Hier kan men gratis alle informatie krijgen over natuurparken bezienswaardigheden en goede overnachtingsplekken. En tussen al deze informatie vinden we het Balmorhea State Park. In dit park bevindt zich de San Solomon Spring, een bron die gedurende duizenden jaren mensen van water heeft voorzien. In eerste instantie de Indianen, later gebruikten de Mexicaanse boeren het voor hun land door irrigatiekanalen te graven. En nu is het een enorm zwembad waar per dag zo’n negentig miljoen liter bronwater doorheen stroomt. Je kunt er heerlijk in zwemmen, samen met duizenden kleine visjes. Een prachtige plek met zeer weinig mensen.
De overdekte eetplaatsen worden alleen door ons gebruikt. De Amerikanen met hun enorme trailers met uitschuifpuien, soms aan beide kanten, verlaten hun vesting alleen als zij de hond uit laten. Waarom buiten zitten als je binnen een airco binnen.
Na twee dagen trekken we verder. We willen naar de kust.
Donderdag 5 tot zaterdag 7 mei
We rijden dwars door Texas langs San Antonio naar Corpus Christi aan de Golf van Mexico. Het lijkt ons heerlijk om nog enkele dagen aan zee te zitten. Het Mustang Island State Park biedt ons die mogelijkheid. Hoewel we in het begin van onze reis in Texas nog dachten dat een State Park een groot terrein was weten we nu wel beter. Een gebied van enkele duizenden vierkante meter met daarop wat bomen verdient al deze benaming.
Een bordje aan het begin van het kampeerterrein op Mustang Island State Park wekt onze argwaan. Het is verboden om buiten je camper alcohol te gebruiken. We aarzelen even of we hier wel gaan staan maar besluiten met deze voorschriften creatief om te gaan. We merken al gauw aan onze overburen hoe de Amerikanen dit doen. Een al enigszins aangeschoten Texaan komt kennis met ons maken. In zijn hand een koffiemok, met daarin een blikje pils. ‘s Avonds zien we de kratten pils uit de auto`s in de campers verdwijnen. Niemand drinkt en toch zijn er veel mensen bezopen …
Op de camping is een groep blinden en slechtzienden aangekomen. Zij verblijven in tentjes en leren onder begeleiding in deze moeilijke situatie te overleven en te genieten van het buiten zijn. Wij realiseren ons hoe bevoorrecht wij zijn dat we zomaar naar het toilet kunnen lopen zonder te struikelen over obstakels die op het pad liggen.
Zondag 8 en maandag 9 mei
We kunnen niet zeggen dat wij Texas erg aantrekkelijk vinden. We moeten er doorheen om onze auto in de haven van Houston te krijgen. Komend vanuit het zuiden moeten wij aan de noordkant van Houston zijn. Nog eenmaal zoeken we een camperplek aan een klein meertje. Ook hier zijn wij de enige buitenlanders en oogsten veel bekijks met ons poppenhuis op wielen. De Amerikanen raken niet uitgepraat als zij horen dat wij door Mexico zijn getrokken. Hoe wij dat durfden etcetera.
Hoewel de Amerikaanse trailers groot zijn, is het ook vaak hun enige behuizing en bezit. Ze trekken naar de warmere gebieden, blijven daar enkele maanden staan en trekken dan weer verder. Door de hoge olieprijs kunnen ze met de grote trailers niet meer zo ver rijden en willen ze graag kleinere campers, maar de overvloed van tweedehands te koop staande trailers is zo groot dat zij hun trailer niet kwijtraken.
Wij ervaren deze groep ouderen op de trailerparken ook als triest. Doordat zij nauwelijks uit hun campers komen is er geen tot weinig sociaal contact met anderen. Het gaat goed zolang de echtparen gezond en vitaal zijn, maar als een van beiden ziek wordt of niet meer auto kan rijden, hebben ze niets. Geen auto, geen huis en geen plek waar je in feite thuishoort. Verzorgingshuizen zijn onbetaalbaar. Je bent echt aan jezelf overgeleverd.
Ons plekje aan het Lone Star Lakes RV Park aan de noordkant van Houston geeft ons de ruimte om de auto klaar te maken voor de tocht over zee. Alles moet eruit en opnieuw ingepakt worden. Waardevolle zaken moeten achter slot en grendel, en nog waardevollere zaken gaan mee het vliegtuig in. Wij zijn blij als deze hele klus na een dag hard werken achter ons ligt.
Dinsdag 10 tot zondag 15 mei
Onze camper is overtocht-klaar. Wij brengen de laatste dagen voor ons vertrek door in motel Knights Inn aan de rand van Houston.
Het ligt aan een knooppunt van autowegen die over, onder en langs elkaar schuiven. En heel dicht in de buurt van de haven. Dat is ook de reden waarom we voor dit motel hebben gekozen.
Onze kleine VW-campers worden aanvankelijk zonder problemen ingeklaard. De grotere campers worden ingeklaard bij een ander ‘warehouse’ dan de onze. Men stelt daar andere eisen. De gasflessen moeten leeg zijn en een gecertificeerde verklaring bevatten. Als de eigenaren de gasflessen hebben laten leeglopen wil men geen verklaring afgeven, het zijn voor hen geen erkende gasflessen. Men neemt de campers alleen mee als de gasflessen achterblijven. Een schadepost voor de mensen want ook een lpg-tank moet achterblijven. Men is zo streng omdat de rederij bang is voor schadeclaims en die zijn niet misselijk in Amerika.
Als uiteindelijk de campers in de haven staan moeten wij en de anderen nog enkele dagen wachten op ons vliegtuig naar Nederland. En die dagen zijn lang omdat er in onze omgeving niets te beleven valt. We hangen op ons bed, kijken tv en bestellen ‘s avonds een maaltijd uit de kleurrijke folders die op onze kamer liggen. Een half uur later kunnen we onze maaltijd aan de balie afhalen.
Met afschuw kijken we naar de grote vette porties met sausjes in kleuren die pijn aan je ogen doen. Met ons bord op schoot kijken we naar de dood van Bin Laden. Amerikaanser kan het niet.
We voelen ons gevangenen in onze eigen kamer. Er valt niets te beleven. Als je je hoofd buiten de deur steekt zie je alleen maar auto’s voorbij razen. Er loopt geen mens op straat, en je ziet geen fietser op de weg. Openbaar vervoer is er niet, alleen hartje centrum zijn bussen en taxi’s te vinden. De afstanden zijn zo groot dat mensen zich alleen per auto verplaatsten.
Wij willen onze kamer uit en laten ons door het hotelbusje voor 75 dollar !!! naar een ‘shopping mall’ in Houston downtown brengen. Er wonen veel rijke mensen en dat is aan het publiek en aan het aanbod van het warenhuis goed te merken. Alle couture merken zijn hier vertegenwoordigd. Afgeprijsde jurkjes voor 1500 dollar vinden gretig aftrek. De bovenklasse is volgens de laatste mode gekleed en heeft geen last van obesitas. Ook dat is Amerika.
We kijken uit naar het moment waarop we ons motel kunnen verlaten en terug naar huis kunnen. Iedereen heeft een andere vlucht geboekt. Het vliegtuig van Sonja en Michel vertrekt als eerste. Zij hebben ons in alle opzichten een fantastische reis bezorgd. Hun inzet en beschikbaarheid was onovertroffen (wij weten uit ervaring hoe het ook anders kan). Onze dank hiervoor.
Wij vertrekken de volgende dag en Geertje en Henk volgen als laatste.
Tot slot
Onze PanAmericana reis zit er op. We hebben er zolang naar uitgezien en dan is het toch nog ineens voorbij. Ons hoofd en hart zit vol indrukken en ervaringen die nog niet geordend en geland zijn. Onze verslagen en foto’s zullen ons helpen alles een plek te geven. Wij willen jullie bedanken voor jullie meeleven en enthousiaste reacties in het gastenboek. En wie weet, tot de volgende reis!