Zaterdag 9 juni
De grensperikelen worden zonder veel problemen afgehandeld. Het duurt een uur of vijf en dan staan we op Mongoolse grond. Op naar Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië.
Over Mongolië hebben wij veel gelezen en een aantal films gezien, en we verheugen ons erop om het nu zelf te ervaren.
Er is een geasfalteerde hoofdweg die naar de hoofdstad leidt. Direct achter de grens wordt het landschap langzaam anders. De omgeving wordt glooiender en we zien de eerste tentachtige woonverblijven van de nomadenfamilies, gers genaamd. Herders te paard beheren hun kuddes. We genieten van de mooie natuur die iets lieflijks heeft in tegenstelling tot het enigszins ruige Siberië.
We zullen voor de stad verzamelen en daar worden opgehaald door Rik en Tseren. Rik is Nederlander, getrouwd met Tseren, een Mongoolse vrouw, en samen hebben zij een reisbureau Tseren Tours. Zij zullen een zevendaagse rondtoer door de Gobi voor ons organiseren.
Als op de afgesproken tijd niemand verschijnt, gaat George bellen. Alles klopt, alleen is het in Mongolië een uur vroeger en dat wisten wij niet.
Ulaanbaatar is een vreselijk drukke stad en om die reden rijdt Tseren met een auto voorop en volgen wij in colonne.
We hebben veel bekijks, het gebeurt waarschijnlijk nooit dat een groep campers door de stad trekt. We rijden door rode stoplichten om vooral onze voorganger niet kwijt te raken en belanden uiteindelijk op een parkeerplaats in het centrum van de stad.
Het is geen mooie plek, wel goed bewaakt. Er is een terrein voor onze campers afgezet. Alleen staan er nog een paar auto’s die al weg hadden moeten zijn. Wat nu? Er verschijnt een takelwagen die de auto’s omhoog takelt en verplaatst. Leuk voor de mensen die morgen hun auto op een andere plaats vinden!
Op de parkeerplaats staat een gebouw dat het midden houdt tussen een kinderdagverblijf en een koffietent. Hier kunnen kinderen met het mooiste speelgoed spelen terwijl de ouders koffie drinken. Wij kunnen in dit gebouw water halen en tot 7 uur ’s avonds is er de mogelijkheid om van het toilet gebruik te maken.
Tseren verontschuldigt zich voor deze beperkingen, maar zegt alleen doorgekregen te hebben dat er water en elektriciteit moest zijn. En zij wisten ook niet wat ze precies moesten verwachten.
We worden ‘s avonds afgehaald door een busje en naar een Mexicaans Indiaans restaurant gebracht waar we heerlijk eten en Tseren en Rik enthousiaste verhalen vertellen over Mongolië.
Zondag 10 juni
Na een warme nacht met weinig slaap genieten we van een vrije morgen. We kunnen kiezen tussen een wandeling naar een kloostercomplex of werken aan onze site. We kiezen voor het eerste. Midden in de stad staat een verzameling van boeddhistische kloosters en scholen. Tientallen tempels zijn volop in gebruik, monniken lopen af en aan en jongetjes van tien jaar reciteren teksten. Gelovigen draaien aan gebedsrollen en bewijzen eer aan een levensgroot verguld beeld van Megjid Janraiseg (nooit van gehoord).
Merkwaardig: midden in de stad een plek voor bezinning en ontmoeting. Er zijn winkeltjes waar speciale kruiden worden verkocht tegen allerlei lichamelijke kwalen, maar ook zalfjes om geest en lichaam van kwalijke invloeden te ontdoen.
Als buitenstaander zie je vooral hele families genieten van alles wat hier aangeboden wordt. We lopen door armoedige straatjes en achter openstaande deuren zien we souvenirwinkeltjes waar wierook en boeddhabeeldjes verkocht worden. Allemaal voor de eigen bevolking, wij zien geen toeristen.
Bij terugkomst horen we dat bij Lute en Jannie een tas uit de camper verdwenen is. Wij hebben op de parkeerplaats met ons allen gekeken naar het takelen van de auto’s en misschien heeft iemand van deze situatie gebruik gemaakt. Vervelend voor Lute en Jannie.
‘s Middags maken we met een busje een stadstoer. Veel grote pompeuze gebouwen met levensgrote standbeelden. Het grootste en centrale plein van de stad is het Sükhbaatarplein.
Het is omgeven door regerings- en bankgebouwen. Voor het in de steigers staande regeringsgebouw staat het levensgrote beeld van Djengis Khan, de grondlegger van het Mongoolse rijk (13de eeuw). Voor de Mongolen is hij de representant van het glorierijke verleden. Overal in de stad en op bergen zien we afbeeldingen van deze man.
Midden op het plein staat een gigantisch beeld van Sükhbaatar te paard. Het plein is naar hem genoemd omdat hij er voor zorgde dat Mongolië in 1921 onafhankelijk werd van China. In 1990 begonnen hier de eerste protesten tegen het communistisch systeem.
Vanwege wegomleggingen neemt de buschauffeur een sluiproute over een kleine dijk. Halverwege kan hij niet verder. Draaien is geen optie. Hij moet naar beneden de droge rivierbedding in. Wij willen wel zien hoe het gaat, maar liever niet vanuit de bus.
Het lukt hem om de bus veilig beneden te brengen. Als we verder rijden zien we onder de brug de straatkinderen van Ulaanbaatar vuurtje stoken, wat een leven.
Aan het einde van de dag krijgen we een voorstelling van zang en dans van de Mongoolse cultuur uit de 17de eeuw. Wij vonden het in één woord schitterend. Prachtige basale klanken, diep uit de keel. Ontroerende muziek. Bij het horen van deze zang wordt als vanzelfsprekend het landschap op je netvlies gezet. Groene glooiende heuvels, kuddes paarden en herders die in de verten staren en zingen.
De kleding van de dansers is kleurrijk en uitermate verfijnd. Als arme nomade zul je er anders uitgezien hebben in de 17e eeuw. Drie jonge kinderen, zo lenig als elastiekjes, voeren de gekste capriolen uit. Ik heb er gemengde gevoelens bij, toch hebben wij genoten van de avond.
Morgen beginnen we aan onze zevendaagse trip door de Gobi. Degene die wil kan nog een douche nemen in een van de hotels in de omgeving. Er zijn echter alleen maar koude douches omdat de zomer wordt gebruikt voor herstelwerkzaamheden aan de buizen van de stadsverwarming. Dit houdt in dat hele delen van de stad voor vijf weken geen warm water hebben, inclusief hotels.
De komende week zal er niet gedoucht worden en een dag meer nemen wij op de koop toe.