Turkije

Duitsland / Polen – Litouwen / Wit Rusland / Rusland – Kazachstan – Kirgizstan – Oezbekistan –Turkmenistan – Iran – Turkije

 

Dinsdag 29 september
Binnen het uur zijn wij Iran uit. Turkije in geeft meer problemen. Er is een opstopping van auto’s voor de Turkse grens. Als wij na een uur eindelijk aan de beurt zijn wordt de post anderhalf uur gesloten omdat er geluncht moet worden….
Na de pauze gaat de afwikkeling van documenten snel. Vijftien minuten later staan wij op Turkse bodem en kunnen hoofddoeken, flodderbroeken en heuplange blouses de koffer in.

Wat een bevrijding!

 

In het door veel Koerden bewoonde plaatsje Doqubeyazit, 35 km van de Iraanse grens, worden we door de jongeren agressief en vijandig ontvangen. Ze gooien met plastic flesjes naar de auto, maken obscene gebaren en kijken alleszins vriendelijk. Marijke schrikt op als door het open raam een leeg flesje op haar hoofd knalt. Dit gaat verder dan puberaal gedrag.

De vele pantservoertuigen die wij onderweg tegenkomen voorspellen niet veel goeds.

Bij het plaatsje Ishak ligt hoog tegen de bergwand het Pasha paleis. In de omgeving van het paleis brengen wij de nacht door. We moeten wennen aan de kou en de snijdende wind. De tropische temperaturen bevallen ons beter.
Wij nemen afscheid van Iris die morgen in alle vroegte aan haar reis naar München begint. Met haar zijn wij tijdens de reis veel opgetrokken en wij zullen dat contact zeker missen.

Woensdag 30 september
Vroeg in de morgen zwaaien wij Iris uit. Daarna ontbijten wij op onze mooie plek met schitterend uitzicht.

De bouw van het paleis is gestart in 1685 en in de 18de eeuw voltooid. Het is een van de mooiste voorbeelden van de Ottomaanse architectuur.
Alle haremvrouwen hadden eigen kamers met open haard en er waren gezamenlijke baden. De ontvangstzalen en andere verschillende ruimtes zijn rijkelijk voorzien van verfijnde decoraties.

Wij ontmoeten Adam, een Koerdische Turk, die in de zomermaanden in zijn geboorteplaats te vinden is om zijn studiegeld bij elkaar te sprokkelen. Hij spreekt uitstekend Engels en is regelmatig bij onze camper te vinden.
Hij is niet getrouwd omdat hij geen geld heeft voor de enorme bruidsschat die aan de ouders van de bruid betaald moet worden. Het valt ons op hoe bepalend de tradities zijn. Adam verwacht niet dat dit in de toekomst anders zal worden.
Hij is geschrokken als hij van ons hoort hoe wij door jongeren bekogeld zijn, denkt dat dit individuele acties zijn. Wij houden wijselijk onze mond.
Ineens vraagt hij ons of wij gekleurde lenzen dragen. Als wij verbaasd reageren, zegt hij dat wij zulke mooie blauwe ogen hebben…..

Met dit compliment in onze zak vertrekken wij naar het 260 km verderop gelegen plaatsje Erzurum. Vlees en wijn kunnen wij onderweg niet scoren, wel grote bossen koriander.
Limoenen, wijn en koriander worden onderling uitgewisseld.

Wij wachten op Gerard en Hanny omdat is afgesproken een briefing te houden als de laatste binnen is. Als zij ver in het donker en uren later aankomen is er grote irritatie. Sommigen hebben gewacht met koken totdat zij aanwezig zouden zijn.

Donderdag 1 oktober
Onderweg naar het Sümela klooster proberen wij opnieuw vlees en wijn te scoren. Zonder succes.

De kronkelende weg naar het klooster verdwijnt in de mist en de regen. Eenmaal op de parkeerplaats blijken wij niet bij het klooster te kunnen komen. Dan maar terug naar Macka waar wij bij camping Sumela kunnen overnachten en eten! De forellenkwekerij annex camping heeft een uitstekende keuken en schenkt heerlijke wijn. Met de hele groep genieten wij hiervan.

Vrijdag 2 oktober
Na een lekkere warme douche (wat een luxe!) krijg ik een knipbeurt van Carla. We maken het verslag over Oezbekistan af en vlak voor vertrek kopen we enkele verse forellen.

In Trabzon bezoeken wij de Hagia Sofia, een kerk met prachtige muurschilderingen. Helaas is de kerk nu als moskee in gebruik en zijn alle fresco’s door witte lappen afgedekt, behalve in het voorportaal. Jammer dat Erdogan op deze manier gebruikt maakt van zijn invloed.

Rond half 6 arriveren wij op camping Gulen, gelegen aan de hoofdweg met zicht op zee en strand. Wij borrelen met Hans en Nancy en genieten van onze verse forel.

Zaterdag 3 en zondag 4 oktober
Wij vervolgen onze kustweg richting Amasya. Als vanzelf wennen wij aan de goede wegen en infrastructuur in Turkije en ook aan het redelijk gedisciplineerd verkeersgedrag van de Turken. Dit in tegenstelling tot de Stanlanden die achter ons liggen. Onze beleving komend vanuit Europa naar Turkije was anders. Waarneming wordt dus klaarblijkelijk gevoed door voorafgaande ervaringen en is zeer relatief.

Wij zetten onze bus midden in het centrum van Amasya op een parkeerplaats aan het water. Het blijkt een prima plek voor de komende twee nachten.

Met een taxi bezoeken wij de burcht op de heuvel en bekijken de in de rotswanden uitgehouwen graven. Overdag is het een mooie stad met oude huizen aan het water, de burcht op de berg en standbeelden van Ataturk. ’s Avonds verandert de stad in onze ogen in een grote hoerentent. Alles is verlicht in een bonte verzameling kleuren die elkaar in snel tempo afwisselen. Je ziet door de bomen het bos niet meer. Wij vinden het vreselijk. Maar waarschijnlijk vinden de Turken het mooi.

In dit gedeelte van Turkije is de invloed van Erdogan duidelijk zichtbaar. Het is verboden alcohol te schenken en in restaurants is geen bier te verkrijgen. Alles is drooggelegd. Zelfs alcoholvrij bier is hier niet te vinden. Men kent het zelfs niet. Het verbaast ons nu nog meer dat dit in Iran wel geschonken werd.

In Iran kwamen wij geen schreeuwende imans tegen. In Turkije worden de gebeden met enorm volume de ruimte in gegooid en is het een kakofonie van klanken. Ook dit went weer.

Nancy en Hans bieden Marijke en mij een heerlijk etentje aan in verband met mijn komende verjaardag. Wij eten typische specialiteiten van de omgeving. Heerlijk!

Maandag 5 oktober
Vandaag staat Hattussa, de hoofdstad van het het koninkrijk der Hettieten op het programma. Het ligt vlakbij het stadje Bogazkale. De opgravingen zijn pas in 1906 begonnen en zijn nog steeds bezig. De stad beleefde zijn bloeitijd rond 2000 voor Christus.

Omdat het terrein erg groot is mag je met je auto de diverse opgravingen bezoeken. Er zijn nauwelijks mensen. Het binnenste gedeelte van de opgraving bevat een citadel, regeringsgebouwen en tempels en is afgeschermd van het buitenste gedeelte door grote muren met poorten, gedecoreerd met leeuwen, sfinxen en krijgers. In het buitenste gedeelte bevinden zich de begraafplaatsen. Bijzonder om in alle rust op deze plek rond te lopen.

Vlak bij de opgraving ligt de mooie camping Baskent. Onze vier campers kunnen hier prima staan. En ons wasje en dat van de anderen zorgt voor volle waslijnen.

Samen met Carla en Tom eten we moussaka en stoofpot in het bij de camping behorende restaurant.

Dinsdag 6 oktober
Door een glooiend landschap rijden wij naar camping Kaya bij Ortatisar. De mooiste en duurste camping van Cappadocië. Ook al ooit door ons bezocht op onze reis naar Syrië en Jordanië. En zowaar de campingbaas herkent ons nog!

Wij gaan direct aan de slag voor mijn verjaardagsborrel. Omdat wij op 7 oktober ons afscheidsdiner hebben wordt mijn verjaardag vandaag gevierd.

Om half 6 zijn de voorbereidingen klaar. Tot 7 uur blijft het droog en kunnen wij nog buiten zitten. Daarna drijft regen en wind ieder van ons in zijn eigen camper terug. Maar niet nadat de zalmmousse grotendeels is opgegaan. Een korte maar genoegelijke avond met een lange nacht.

Woensdag 7 oktober
Van Marijke de prachtige spiegel met Perzische miniaturen voor mijn verjaardag gekregen.

Om tien uur is er koffie met baklava en verschillende cadeautjes van de medereizigers. Geeft het gevoel echt jarig te zijn.

Wij brengen de dag rommelend door. Hans maakt een stekkertje voor onze Garmin. Met Carla en Tom drinken wij een glas wijn voor de lunch. En rond half zes vertrekken we voor het afscheidsdiner bij restaurant Tandir in Ortalisar.

Wij worden opgehaald door de eigenaar van het restaurant. Buiten is het koud maar in het restaurant brandt de houtkachel en hebben wij nog net voor de avond valt een prachtig uitzicht op de in de rotsen uitgehouwen woningen.

Het diner is voortreffelijk: diverse Turkse voorgerechten en daarna een combinatie van lamsnek en -poot. Dit alles met een voortreffelijke wijn, met name de rode.

Over en weer worden er dankwoorden uitgesproken. De meer dan voortreffelijke begeleiding van Hans en Nancy worden genoemd. Hun altijd goede humeur, een grenzeloze bereidheid om te helpen daar waar nodig, hun professionele aanpak, en hun gave om de meest mooie overnachtingsplaatsen te vinden. En dat ze gewoon leuke mensen zijn om mee te reizen, daar kunnen zij ook niets aan doen.

Na een zeer genoegelijke avond worden wij weer naar onze campers teruggebracht.
En dan is onze gezamenlijke reis ten einde.

Donderdag 8 oktober
Rond half 7 zwaaien wij Hans en Nancy uit. En rond half 9 Tom en Carla, die voorvertrek nog even een deukje in een boom achterlieten.
Wij voelen ons wat ontheemd. Het koude donkere weer draagt ook niet bij aan een jubelende stemming. Wij sluiten ons op in de camper, werken aan de site en plaatsen een update over Turkmenistan.

In de loop van de middag arriveren vier Nederlandse campers, waaronder een Fiat Columbus uit de stal van Amersfoort. Van de eigenaren Erie en Emiel hebben wij zeer bruikbare informatie gekregen over het gebruik van onze kachel.

Vrijdag 9 oktober
De zon schijnt dus besluiten wij nog een paar dagen te blijven. Na de ballonvaart vertrekken ook Gerard en Hanny.

Wij poetsen de camper, doen een wasje, internetten en drinken een borrel bij onze nieuwe Nederlandse buren Emiel en Erie. En ’s avonds eten wij weer in het restaurant Tandir.

Zaterdag 10 en zondag 11 oktober
Na het ontbijt vertrekken wij met het openbaar vervoer naar Urgup, voor de wekelijkse groentemarkt en enkele boodschappen in de plaatselijke supermarkt.

En dan is er eindelijk tijd om in de namiddagzon een boek te lezen.

De volgende dag gebruiken wij om aan ons lange verslag over Iran te beginnen.

Maandag 12 oktober
Het weer blijft slecht en wij besluiten te gaan rijden. Maar eerst zoeken wij een garage om de olie te verversen en een nieuw oliefilter te installeren. Wij vinden langs de autoweg een kleine garage met twee oude Turken. De garage ziet er keurig uit, maar er is niets te doen.

Wij kunnen alleen communiceren met handen en voeten. Ze gaan de klus klaren, en wij moeten met contant geld betalen. Al gauw zien we dat de man kundig is en na twee uur zit er een schone oliefilter en nieuwe olie in de camper. En voor 170 euro kunnen wij weer de nodige kilometers rijden.

Aan de autoweg naar Ankara vinden wij hotel Ulasan in Golbasi, met camperplaatsen. Een prima overnachtingsplaats tussen Ankara en Seriflikochisar, is zowel zomers als ’s winters open. In het daarnaast gelegen benzinestation hebben wij gegeten ….

Dinsdag 13 oktober
Er is veel politie op de weg. Bij Ankara hangen de meeste vlaggen halfstok vanwege de terroristische aanslag.

We maken een lange rit naar Istanboel. Voorbij de stad, in Tekirdag, zien wij een minicamping met nauwelijks voorzieningen. En het is zo vies dat je niets durft aan te raken.
De 18 euro die de jongen vraagt om daar te slapen vinden wij te duur, 15 euro en meer niet. De jongen is vreselijk onvriendelijk. Een Zwitsers stel die na ons komen besluiten direct weer te vertrekken.

Griekenland

 

Woensdag 14 oktober
Om 8 uur gaan wij op weg naar de grens van Griekenland. Bij vertrek uit Nederland hebben wij ons absoluut niet beziggehouden met de terugweg. Wij hebben dan ook geen kaart van Griekenland in onze bagage, laat staan informatie over campings of bezienswaardigheden.
We nemen de A2 richting Thessaloniki. Maken een stop bij Veria om in Vergina de Koninklijke Grafheuvel te bezoeken. Rondlopend bekruipt ons een gevoel van herkenning.
Wij zijn hier in 2006 ook al eens geweest. Het hindert ons niet om nog eens de prachtig tentoongestelde schatten te bewonderen. In het dorpje vinden wij een kleine camperplek op asfalt. Prettig om met het regenachtige weer niet in het sompige gras te staan.

 

 

Donderdag 15 oktober
Nu wij toch bezig zijn met herhalingsbezoeken, stoppen we voor de derde keer bij camping Vrachos in Kalambaka. Het is duidelijk naseizoen en er zijn behalve een Nederlandse groep van NKC weinig andere campinggasten. Gelukkig is het restaurant open en hoeft er niet gekookt te worden.

Vrijdag16 oktober
Vandaag met de boot van Igoumenitsa naar Ancona. Met kaas, een flesje wijn en wat brood nuttigen wij de maaltijd in onze hut. De onappetijtelijke afhaalmaaltijden hebben wij links laten liggen.

Zaterdag 17 oktober en zondag 18 oktober
Tot de aankomsttijd in Ancona, rond 4 uur, brengen wij onze tijd hangend en lezend aan boord door en zijn blij als eindelijk het signaal klinkt van aankomst in Ancona.
Wijzer geworden uit vorige ervaringen hebben wij goed in ons hoofd geprent waar en op welk dek onze camper staat.

Zonder problemen verlaten we Ancona en vinden in de buurt van Rimini een camping aan zee. Ook al regent het pijpenstelen, hier blijven wij twee dagen staan!

Maandag 19 oktober t/m donderdag 22 oktober
Na een lange rijdag vinden wij met veel moeite een camping in de buurt van Bellinzona, maar de prijs van 70 euro (en dat in het naseizoen) vind ik buiten alle proporties. Marijke is duidelijk van een andere generatie, zij wilde wel blijven!
Na enig zoeken belanden wij gelukkig op een kleine camping met restaurant en zijn samen zeer tevreden over dit goede alternatief.

De volgende dagen razen wij over de snelwegen, stoppen nog even in de Elzas om in Eguisheim enkele dozen wijn in te slaan. Woensdagavond arriveren we op de camping in Woerden. In Harmelen zijn de parkeerplaatsen voor de deur ’s avonds overvol, het uitpakken van de bus kan beter in de morgen gebeuren.

En dan is onze reis ten einde …

We kijken terug op een schitterende reis met vele hoogtepunten. Een boeiende afwisseling tussen natuur en cultuur, bijzondere ontmoetingen met de lokale bevolking en dit alles onder de inspirerende, deskundige en humorvolle begeleiding van Hans en Nancy. En niet te vergeten de kleine groep medereizigers die voor dynamiek, afwisseling en gezelligheid zorgden.

Het zal even duren voordat al deze indrukken geland en verwerkt zijn, de te maken fotoboeken zullen ons hierbij helpen.