Kazachstan

Duitsland / Polen – Litouwen / Wit Rusland / Rusland – Kazachstan – Kirgizstan – Oezbekistan – Turkmenistan – Iran – Turkije

 

 

In 2007 reden wij ook door dit immense grote land. Het is het op 8 na grootste land ter wereld (70 keer Nederland) en er wonen maar 6 mensen per vierkante kilometer. Een land om in te verdwijnen zoals we in 2007 schreven.
Op weg naar Mongolië reden wij meer noordelijk door het land via Aqmola, Astana naar Almaty.
Nu rijden wij de zuidoostelijke route via Oyzylorda, Shymkent naar Almaty.

Vrijdag 24 juli
Bij Ozinski steken wij de grens over naar Kazachstan. De vele diepe gaten in de weg komen ons vertrouwd voor.

 

Maar de Columbus moet even wennen aan deze oneffen ondergrond. Als wij de voorste gaten ontwijken knalt onze Columbus met zijn achterkant in de andere gaten. Toch rijden wij echt heel langzaam. De nieuwe kratjes vliegen omhoog en de muesli springt uit de zak. Uiteindelijk is de piste die naast de officiële weg is ontstaan nog het beste te rijden.

Rond 7 uur komen wij geklutst en geklotst aan bij een verlaten vakantiepark dat betere tijden heeft gekend. Er is geen water, wel een toilet waar je niet op wilt zitten, en drie schurftige honden die echt een hondenleven leiden. Ook de mensen van het complex geven een trieste aanblik. De dochter lijkt niet helemaal normaal. De ‘oom’ komt met zijn lege wodkafles schommelend voorbij samen met nog een paar mensen die het rechte pad moeilijk weten te vinden. Een kleine groep mensen, zover weg van de bewoonde wereld en zo op elkaar aangewezen.
Hier is de armoede tast- en voelbaar. En van de weinige toeristen die hier komen worden zij ook niet rijker. Het moet in de communistische tijd een prachtig vakantiecomplex zijn geweest.

Zaterdag 25 juli
Er moeten 430 km gereden worden vandaag. Het zit ons mee, de weg is schitterend en de lucht stralend blauw. Het hotel waar wij zouden overnachten is inmiddels gesloten. Maar een grasveld bij een meertje vlakbij een hotel biedt uitkomst. Tegenover ons staat een groot restaurant waar aan de lopende band verschillende bruidjes en hun feestvierende familie naar binnen gaan. Er wordt in Kazachstan veel getrouwd. En dan vooral in tule en grote witte limousines. Nog nergens zoveel partyauto’s gezien als in Kazachstan.
De vele voorbijkomende gasten kijken verbaasd naar de grote wagen van Hans en Nancy. Wij zien hoe een paar tienermeisjes wel een kwartier lang staan te overleggen of ze nu wel of niet de stap zullen zetten om te vragen om een foto. Uiteindelijk komt de brutaalste naar voren. Met foto en verhaal vertrekken ze lachend naar huis.

Er is onduidelijkheid binnen de groep of wij ons binnen vijf dagen moeten registreren in Kazachstan. Aan sommigen is dit bij dit grensovergang uitdrukkelijk gemeld, anderen hebben te horen gekregen dat dit niet meer nodig is. Het is moeilijk koersen op tegenstrijdige informatie.
Uiteindelijk blijkt dat je, als je niet langer dan vijftien dagen in Kazachstan verblijft, geen visum nodig hebt en registratie binnen vijf dagen niet nodig is. Blijf je langer dan 15 dagen in dit land dan is visum en registratie wel verplicht. Het schijnt een nieuwe wet te zijn waar nog niet alle douaniers kennis van hebben genomen.

Zondag 26 juli
Het kost veel tijd om dit grote land te doorkruisen. De vele kuddes, de slechte wegen en de talrijke politiecontroles vergroten de snelheid ook niet.

 
Bij de zoveelste aanhouding, ik had echt 10 km te hard gereden, hebben wij weer al onze vaardigheden ingezet. En toen niets hielp heb ik mijn leeftijd in de strijd gegooid. En tot onze grote verbazing werkte dit. Waarom? Wij hebben geen idee.
Er zijn meer hindernissen vandaag. Er is een onderdeel van het hitteschild afgebroken. Uit telefonisch contact met de garage in Amersfoort blijkt dit niet ernstig te zijn. Onderdeel meenemen en in Nederland laten repareren! De niet werkende achteruitkijkspiegel is voor ons een groter probleem. Hopelijk heeft de garage hier ook een oplossing voor.

Met de vandaag gereden 370 km, nog steeds op de M32, zitten wij nu ongeveer halverwege tussen Aktobe en Aral. Onze overnachtingsplek midden in de steppe biedt ons weer een schitterende zonsondergang.

Maandag 27 juli
Op weg naar Aral gaat de steppe langzaam over in woestijn. De uitgestrektheid houdt op en zandduinen komen er voor in de plaats. De vele geiten, koeien en paarden verdwijnen en worden vervangen door kamelen en dromedarissen. Maar ook hier lopen de beesten vrij rond en blokkeren regelmatig het verkeer omdat zij denken dat het ‘gras’ bij de buren groener is.

Onze overnachting in het droge Aralmeer gaat niet door. De weg blijkt voor ons voertuig en die van Gerard en Hannie niet bereikbaar te zijn. De trieste aanblik van verroeste schepen in het uitgedroogde Aralmeer blijft ons bespaard.
Het Aralmeer, eens het achtste grootste binnenmeer op aarde, is totaal verwoest. De Russen wilden in de zestiger jaren de katoenindustrie in Centraal Azië drastisch vergroten. Daarvoor bouwden zij kanalen door Turkmenistan en Oezbekistan die het water vanuit het Aralmeer over de katoenplantages verspreidden. Zij onttrokken zoveel water uit het meer dat het daardoor verziltte en opdroogde. Nu is er nog maar een derde van het meer over. Het zoutgehalte is sterk gestegen en de hele visserij en aanverwante bedrijven zijn verdwenen. Het is een ecologische catastrofe voor Kazachstan en in het bijzonder voor de omwonenden van het Aralmeer.

Voorbij Oral, aan een klein meertje wordt onze overnachtingsplek gevonden. Wij vinden het tijd voor een gezamenlijke borrel en iedereen geniet hiervan. Daarna koken en op tijd naar bed. Het leven wordt op deze manier tot de essenties teruggebracht en daar kunnen wij goed mee omgaan.

Dinsdag 28 juli
Wij doen een poging om het kosmodroom van Baikonur te bezichtigen. Het is de oudste en grootste raketlanceerbases ter wereld. De Russen hebben de stad van Kazachstan gehuurd en om op de bases te geraken moet je toestemming hebben van de Russische overheid. Na anderhalf uur wachten blijkt het antwoord een njet, wij mogen er niet in. Jammer, wij hadden wel willen zien waar André Kuipers in 2013 de ruimte werd ingeschoten.

Een klein moskeetje aan de rand van de weg lijkt ons een prima koffieplek. De beheerder begint met ons een gesprek in het Kazachs. Aan de hand van onze wereldkaart op de auto begrijpen wij dat hij een keer Duitsland heeft bezocht, onderwijzer is geweest en nu iets bijverdient als beheerder van de moskee. Ons flesje icetea wordt dankbaar aanvaard.

Na 373 km vinden Hans en Nancy een mooie plek aan irrigatiekanalen. Omdat wij in het mulle zand moeten inparkeren krijgen wij van Hans nog enige nuttige instructies over rijden in het zand. Vinden wij beiden leuk.
De mooie plek bleek bij nader inzien het jachtterrein van een horde muggen te zijn. Eenmaal binnen in de bus bleken honderden muggen met ons meegekomen te zijn. Twee uur hebben wij staan meppen en net nadat we denken de laatste te hebben doodgeslagen zien wij er weer tientallen vliegen. Er is geen doorkomen aan. Marijke geeft het op. Doet oordoppen in en neemt een slaappil. Ik mep nog even door en wordt de volgende morgen wakker met tientallen muggenbeten. Zo erg hebben wij het nog nooit meegemaakt.

Woensdag 29 juli
Met behulp van de aanwijzingen van Hans raken wij zonder problemen uit het mulle zand.

Het wordt weer een lange rijdag vandaag. Wij willen vanavond in de Kazachstaanse plaats Turkistan arriveren, een belangrijke plaats aan de zijderoute. De geëigende gebeurtenissen verlagen ons rijtempo: grote kuddes op de weg, omleidingen vanwege wegwerkzaamheden en politiecontroles.

Een politiewagen komt ons met gillende sirenes voorbij en maant ons te stoppen. Twintig kilometer te hard gereden. Alle papieren worden gecontroleerd gevraagd waar we vandaan en waar we naar toe gaan.Wij leiden hem af door de auto van binnen te laten zien en oké, we kunnen doorrijden.

Aan het einde van de middag komen wij in Turkistan aan. Wij staan midden in de stad, onder de bomen en aan de rand van de vijver. Vanuit onze plek hebben wij een schitterend zicht op het mausoleum van Khoja Achmed Jassawi, een belangrijke Islamitische profeet, dichter en mysticus. Hij werd geboren in 1094 en stierf in 1166. Hij wist de leer en de geboden van Allah voor het gewone volk duidelijk te maken. En vooral de spirituele kant van de Islam te benadrukken door meditatie, geduld en ascese. Hij leefde het voor en het gewone volk vereerde hem.
Op de plek waar hij is begraven is een prachtig mausoleum gebouwd. Hij wordt vereerd als een heilige en vele pelgrims bezoeken zijn graf. Drie keer een bezoek aan de tombe van Achmed Jassawi komt overeen met een keer een bezoek aan Mekka.
Het hele complex is schitterend. De foto’s moeten duidelijk maken hoe mooi het is.

’s Avonds proberen Iris en wij in de stad iets te eten. Zonder Engelstalige menukaart en een serveerster die niet weet wat die toeristen willen, duurt het even voor wij gegrilde groente (‘warm salad’) hebben en wat schaap aan een stokje.
Als het flaneeruurtje aanbreekt zijn wij terug bij de camper. Ook nu weer is de belangstelling voor onze auto’s groot.

Donderdag 30 juli
Met de 307 km naar Taraz zijn wij de hele dag bezig. Onderbroken door boodschappen doen en water scoren bij een waterpomp. Onze goed afsluitbare emmer voorzien wij van water en sop, gooien onze was erin en aan het einde van de dag is onze was schoon. Slechte wegen hebben voor ons ook voordelen.

Aan het einde van de middag arriveren wij in het dorpje Aisha Bibi, genoemd naar het mausoleum dat hier gevestigd is. Een mausoleum gebouwd ter nagedachtenis aan Aisha Bibi. Iedere Kazachstaan kent de liefdesgeschiedenis tussen Aisha Bibi en haar geliefde Karachan. Het is een ontroerend Romeo en Julia verhaal uit de 11de en 12de eeuw. Karachan, heerser in West Turkestan ging voor een politieke missie naar Samarkand. De mensen liepen uit om hem te begroeten en te aanschouwen. Onder de bewonderaars bevond zich ook Aisha. De twee raakten verliefd en Karachan besloot, voor hij verder trok, bij de vader van Aisha om de hand van zijn dochter te vragen. Deze weigerde. Heimelijk verloofden beiden zich. Daar de vader niet op andere gedachten te brengen was, hielp de moeder Aisha te vluchten naar haar geliefde Karachan. Vergezeld van haar kindermeisje ondernam ze te paard de barre tocht. Vlak voor haar einddoel werd Aisha gebeten door een slang. Zij vroeg het kindermeisje om Karachan te verwittigen. Vlak voor ze stierf arriveerde hij samen met een Imam. Ze wist nog net het jawoord te geven voordat ze stierf. Hij beloofde aan haar sterfbed nooit met iemand anders te zullen trouwen. Hij hield zijn belofte en stierf rond zijn honderdste levensjaar.
Ter nagedachtenis aan zijn geliefde vrouw en haar kindermeisje liet hij een prachtig mausoleum bouwen op de plek waar zij gestorven is. Het mausoleum is een juweeltje en wordt door vele Kazachstanen als bedevaartsoord bezocht.

Vrijdag 31 juli
Als wij om 9 uur vertrekken is het al 26 graden. De route is afwisselend en mooi. De temperaturen bereiken de hoogte van ons wegnummer 39. De vele politiecontroles zorgen ook niet voor afkoeling.

Hans en Nancy doen hun best om weer een goede overnachtingsplek te vinden. Zij rijden eerst voor om te kijken of de plek ook voor onze camper bereikbaar is. Na een paar pogingen vinden wij van de weg af een glooiend landschap aan een stroompje. Wij zien herders te paard hun kuddes paarden en schapen bij elkaar drijven. In het avondlicht zorgt het voor een idyllisch plaatje.
Hans is bezig om zijn zonnepanelen schoon te maken en komt met zijn trapje ook ons paneel kuisen, het zijn van die kleine cadeautjes.
Midden in de nacht worden we wakker van twee dronken Kazachstanen. Hoe raken die nu hier verzeild? Na een tijdje horen wij niets meer en vallen in slaap.
Als wij ’s morgens opstaan ligt er een straalbezopen vent naast de Landcruiser van Iris. Zij besluit haar auto iets verderop neer te zetten. De vent wordt wakker en probeert op te staan. De pogingen lijken op die van een pasgeboren veulen die zijn evenwicht nog moet zoeken. Wij wachten af wat er gebeuren gaat. De vent wordt agressief en gaat met stenen gooien. Hij is zo bezopen dat hij niet kan richten. Als hij even stil staat om te plassen starten wij de auto en vertrekken. Voordat hij zijn broek dicht heeft is iedereen van de plek verdwenen. Wij begrijpen nu hoe al die lege wodkaflessen op de meest afgelegen plaatsen te vinden zijn. Wat wordt er veel gedronken in deze landen.

Zaterdag 1 augustus
Nog even 300 km rijden en dan komt er een rustdag in de bergen. Met verse voorraden levensmiddelen rijden wij het natuurpark Ile Alatau in. Het is weekend en veel inwoners van Almaty trekken de bergen in om te barbecuen. Samen met Iris vinden wij een goede plek om te overnachten. Wij staan vlak onder een waterval. Het blijkt een favoriete plek te zijn want tot laat in de nacht komen auto’s hier naar toe rijden.

Zondag 2 augustus
Een rustdag: wassen, verslag maken en lezen over de omgeving waar wij verblijven. Wij gaan niet Almaty in. De beroemde houten kathedraal Zenkov hebben wij in 2007 al bezocht. Hans heeft voor ons in Almaty grote blauwe vaten gekocht om diesel in op te slaan voor Oezbekistan, daar is amper diesel te koop. Wij denken zo’n 90 liter nodig te hebben.

Maandag 3 en dinsdag 4 augustus
Als wij voor vertrek uit het natuurpark onze watervoorraad willen aanvullen, staat er helaas een man voor ons met twintig lege vijfliterflessen. Dat gaat even duren, en hij is niet de enige. Er is maar één waterstroompje, niemand heeft in deze omgeving stromend water. Wij kunnen ons dat niet meer voorstellen.
De rondweg om Almaty is rustig en wij komen zonder problemen de stad uit. Aan de kant van de weg kopen wij onze groente. Wij rijden twintig kilometers piste en belanden dan in een prachtig gebied vol met canyons, genaamd de Chagryn Canyon.
Het aangegeven waypoint kunnen wij niet bereiken. Onze Columbus kan de afdaling met hele diepe gaten niet aan. Wij staan op een smalle weg waar wij ook niet kunnen keren. Wij wachten op Hans om te horen hoe wij ons uit deze situatie moeten manoeuvreren. De temperatuur zit tegen de 40 graden.
Hans rijdt onze camper achterwaarts het smalle heuveltje af waar wij weer kunnen draaien. Onze bandenspanning is voor deze wegen te hoog dus ook daar moet iets aan worden gedaan. Met iets zachtere banden kunnen wasbord en gaten makkelijker genomen worden.
Na enig gezoek vinden Marijke en ik een schitterende plek met grandioos uitzicht op de canyon. Er is maar een nadeel: we staan wat schuin…. met het gevolg dat niets op z’n plek blijft staan. Maar dat nemen wij voor lief.
De lange rijdagen liggen nu grotendeels achter ons. Vanaf nu zal het tempo lager en het aantal rustdagen groter worden.

Woensdag 5 augustus
Onze laatste dag in Kazachstan. Wij rijden vroeg de canyon uit om de piste in eigen tempo te kunnen nemen, maar de parkwachter laat ons niet door. Hij wil wachten op onze ‘Boss’ die nog moet betalen.

Wij hebben nog steeds last van een metaalachtig gerinkel in de auto maar kunnen niet thuisbrengen waar het van afkomstig is. Hans gaat op de grond liggen, laat ons voorbij rijden en onderzoekt alle mogelijkheden. Uiteindelijk wordt het probleem gevonden: het deurtje van de kluis rammelde in zijn voegen! Viltjes ertussen en stil is het.

Het is een dag met hindernissen. Als we diesel tanken, waarbij je vooraf moet aangeven hoeveel liter er in de tank moet, blijken wij een pomp te hebben die niet automatisch afslaat … Marijke’s benen en schoenen raken onder de diesel.
Er is afgesproken op een bepaalde tijd op een verzamelpunt te zijn. Wij missen een afslag en Marijke constateert dat wij steeds verder van ons doel afraken in plaats van dichterbij te komen. Wij hebben dan al 20 km richting China gereden en zijn nog 30 km van de Chinese grens verwijderd. Wij keren spoorslags om maar kunnen niet voorkomen dat wij een uur te laat op de afgesproken plek arriveren. Wij balen wel van onze stomme navigatiefout. Er wordt besloten niet door te rijden maar op de bergweide met schitterend uitzicht en velden vol edelweiss te overnachten.

Maar eerst trakteren Tom en Carla een ieder op een aangeklede borrel. Daarna eten wij met Iris pannenkoeken met appel. Ineens duiken twee militairen op, die ons vragen of wij morgen de grens met Kirgistan overtrekken. Als wij dit bevestigen vertrekken zij weer.

Wij hebben genoten van onze tocht door Kazachstan en verheugen ons op een onbekend nieuw land Kirgistan.

Lees verder:
Kirgizstan – Oezbekistan – Turkmenistan – Iran – Turkije