Dinsdag 28 december
Vandaag vertrekken we weer uit Chili. Iedereen komt met grote tassen en plastic dozen zijn hotelkamer uit. Alles moet weer terug in de auto ….
Giel en Els en de kinderen blijven nog in Santiago omdat hun bus problemen geeft en eerst onderzocht moet worden wat er aan de hand is. Ook Michel blijft achter om hen bij deze problemen te assisteren. Sonja moet vanwege de afhandeling van haar wortelkanaalbehandeling ook nog enkele dagen in Santiago blijven. We hopen dat met Oud en Nieuw de club, op Tineke en Edwin na, weer compleet is.
Als we Santiago uitrijden gaan we direct verkeerd. Na wat stuntelen komen we op de goede weg naar Mendoza. Meteen maken we kennis met uitgestrekte wijnvelden.
We gaan dwars door de Andes, klimmen tot 3200 meter hoogte, en voelen aan de auto hoe hoog de stijging is. Het levert adembenemende uitzichten op. Tegenover de gigantische bergen zijn wij speldenknopjes.
De vele vrachtwagens kruipen als mieren omhoog. Het is een schitterende route.
We passeren de grens, zien dat we geen inreisstempel voor Argentinië hebben gekregen en gaan terug. Een douanebons bekijkt onze paspoorten en verzekert ons dat alles in orde is. We zijn er niet helemaal gerust op maar we kunnen verder niets doen.
Vrij kort na de grens passeren we de Puente del Inca. Het is een enorme, door de natuur gevormde brug die op 2700 meter hoogte over de rivier Las Cuevas ligt. De brug ligt aan de route van de vroegere Incatrail die de verbinding tussen Peru en Chili vormde. Door de inwerking van de warme zwavelbronnen in de omgeving heeft de brug door de eeuwen heen prachtige kleuren rood, bruin en okergeel gekregen.
Rond zeven uur komen we in Mendoza aan. De camping kunnen we niet direct vinden. Anderen hebben hetzelfde probleem. Ans en Sjaak worden keurig door de politie bij de camping afgeleverd. Na tien uur geconcentreerd rijden in de bergen hebben we onze laatste energie gebruikt. Ook onze medereizigers vonden het een zware dag.
Gelukkig hebben we nog, voordat we op de camping gaan staan, bij de plaatselijke supermarkt een gebraden kippetje meegenomen zodat we aan het eten niet al te veel tijd hoeven te besteden. Rond tien uur liggen we uitgeteld in bed.
Woensdag 29 december
We blijven vandaag hangen op camping Pilmayken in het park San Martin. Onze darmen hebben de tocht door de Andes niet goed doorstaan. We komen tot niets, liggen op bed en hollen af en toe naar de toiletten. Het wordt een onvoorziene rustdag.
Ik krijg bericht dat mijn goede vriendin Anneke is overleden. Ze wordt vandaag begraven. Zo`n mededeling leidt tot overpeinzing over een jarenlange intensieve vriendschap.
Inmiddels zijn Giel en Els en kinderen ook gearriveerd. De garage in Santiago heeft hun autoproblemen kunnen oplossen zodat zij zich weer tijdig bij de groep konden aansluiten. Sonja en Michel zitten nog een dag in Santiago vanwege het laatste deel van de wortelkanaalbehandeling van Sonja.
Donderdag 30 december
Onze weg naar Tunuyan gaat via route 40 door de eindeloze wijnvelden van de Mendoza. We maken een stop bij Colonia Las Rosas waar Joep en Mariet logeren. Een schitterende posada met zwembad en zicht op de Andes. Een vriendelijk Nederlands echtpaar heeft sinds vier maanden deze stek overgenomen. Voor avonturiers die met auto door Argentinië trekken een aan te raden plek.
We nemen afscheid van Joep en Mariet en rijden door naar Bodega Salentein. Hier zullen we de jaarwisseling doorbrengen. We betreden het gebied via het toegangshek, waar een wachtpost ons autonummer noteert en vraagt waar we naar toe willen. Kennelijk kom je niet zomaar binnen.
Via een lange, ongeasfalteerde oprijlaan komen we bij Killka, hetgeen hoofdingang betekent in de taal van de Aboriginals. De ontvangsthal met restaurant, winkel en museum met werk van hedendaagse kunstenaars, wordt jaarlijks door 25.000 mensen bezocht.
Er staat ook een eenvoudige sobere kapel op het terrein als dank voor alle vruchten die moeder aarde biedt. Het is een prima plek om even stil te staan bij het overlijden van Anneke.
Dan rijden we drie kilometer verder om bij onze eigenlijke overnachtingsplek te komen, Posada Salentein. Men heeft op een stuk grond achter de posada speciaal voor ons water en elektriciteit laten aanleggen. Douche en toilet gebruiken we op het terrein. We zijn de eerste campergasten en het is voor hen uitproberen of het ‘mixt’ met hun hotelgasten.
De prijs van onze camperplek is echter van een dermate hoog niveau dat het prima kan concurreren met de kamerprijzen van de posada (400 dollar per nacht).
We worden ontvangen met … uiteraard een glas Salentein wijn; eerst een sauvignon blanc en daarna een chardonnay . Het voelt heerlijk om even in de luxe van deze omgeving te verkeren. Gelukkig hebben onze darmen tijdig door dat zij op deze plek niet moeten zieken, want wij willen wel graag van al dit heerlijks genieten. Om hen daarbij te helpen eten we nog een avond kip met droge rijst.
Vrijdag 31 december
Om elf uur is er een rondgang over de bodega met een uitgebreide wijnproeverij.
Als we even staan te wachten op Lorena die de rondleiding gaat geven, komen tot mijn verbazing Joep en Mariet binnen! Op weg naar hun volgende adres reden ze langs Salentein en hoopten nog een wijnproeverij mee te kunnen maken. Ze treffen het, alles is vanwege de feestdagen gesloten en wij zijn als groep nog de enige die een rondleiding krijgen.
De hele rondleiding is een grote sensatie voor onze zintuigen. Op de eerste plaats doet Lorena het fantastisch. Ze weet veel over het ontstaan en de ontwikkeling van Salentein te vertellen. Een zoon van Pon, importeur van Volkswagen Nederland, heeft zijn aandelen in de zaak verkocht en heeft in Argentinië 2000 hectare grond gekocht. Hij is begonnen met fruitbomen en vee en is eind jaren negentig overgestapt op de wijnbouw. Het was een experiment omdat niemand op deze hoogte (1200 m) ooit druiven had geteeld. Het is een groot succesverhaal geworden.
Salentein is nu een van de beste wijnhuizen in Argentinië. Men werkt met de modernste apparatuur en heeft de meest gerenommeerde wijnmaker van Argentinië weten te contracteren. Alles wordt gedaan om de topklasse te bereiken en te handhaven.
De ruimte waarin de wijnen worden bewaard en geproefd ademt een bijna sacrale sfeer. De foto’s kunnen dit misschien verduidelijken.
Voor de wijnproeverij krijgen we ingeschonken: sauvignon blanc van 2010, pinot noir van 2009, malbec reserve van 2008, cabernet sauvignon, Numina van 2007 (85 % malbec en 15% merlot) en Primus van 2006 (malbec). De laatste twee wijnen behoren tot hun topklasse. De wijnproeverij is een grote happening. Het tijdstip van de dag dwingt ons het spuugbakje te gebruiken, zij het met pijn in ons hart. Zulke lekkere wijnen uitspugen, bijna een doodzonde.
Om het geheel feestelijk af te sluiten lunchen wij samen met Joep en Mariet op het terras bij Salentein: empanada’s, een heerlijk salade en een fles sauvignon blanc. Een goede manier om met hen het oude jaar en hun vakantie af te sluiten.
Om acht uur Chileense tijd verzamelen we ons op het terras en luiden met een glas champagne het Nederlandse nieuwe jaar in. Om ons heen hangen de lammeren aan het spit en speenvarkens sudderen in de pizza oven.
Op tafel staan heerlijke hapjes, de bediening serveert de lekkerste wijnen en het gemêleerde gezelschap vermaakt zich uitstekend, zowel met elkaar als met het aangebodene. Wij maken nog kennis met een Nederlands echtpaar, op weg voor een cruise naar Antarctica.
Jammer genoeg gaat het regenen en zowel het muziekbandje als de gasten verplaatsen zich naar binnen voor het diner.
Om twaalf uur wordt opnieuw het glas geheven. Michel probeert nog via Skype contact met Tineke en Edwin te krijgen om op die manier samen met de groep het nieuwe jaar in te luiden. Jammer genoeg is het niet gelukt. Rond één uur rollen wij ver van huis op een plezierige manier 2011 binnen.
Zaterdag 1 januari
Rond elf uur is er een zeer uitgebreide Nieuwjaars brunch. En als verassing ligt bij het bord van elk stel een cd met een nieuwjaarsmuziek. Ook krijgt elk koppel een fles Salentein wijn.
We zwemmen, lezen en dineren ‘s avonds samen met Tom en Carla voor de laatste keer bij Salentein. Wij hebben een fantastisch jaarwisseling gevierd op een unieke plek.
Zondag 2 januari
Voor we uit de Mendoza vertrekken, bekijken we nog even onze mail en kopen in het gastencentrum nog vier flessen Salentein wijn en een pet voor Marijke. Via eindeloze pampa’s rijden we zestig kilometer ten oosten van San Juan naar het plaatsje Vallecito, het bedevaartsoord van de volksheilige Deolinda Correa. In een kapelletje op de heuvel liggen de relikwieën van deze onofficiële heilige. Het Vaticaan heeft haar namelijk niet erkend, maar dat maakt voor de Argentijnen niets uit. Het verhaal gaat dat Correa en haar zieke man in 1840 door de woestijn van San Juan door dorst en uitputting om het leven kwamen. Herders vonden het nog levende kind aan de borst van de moeder. Melk had het kind in leven gehouden. Allerlei wonderen worden aan haar toegeschreven en elk jaar komen honderdduizenden pelgrims tijdens de paasweek naar de heuvel waarop ze ligt begraven.
Er is een heel dorp ontstaan en rondom de heuvel waar ze ligt begraven zijn inmiddels zeventien kapelletjes en huisjes neergezet. De kapelletjes liggen vol met voorwerpen, als dank voor de aan haar toegeschreven hulp of ter voorkoming van ongelukken in de toekomst. Dit loopt uiteen van allerlei auto- en vrachtwagenonderdelen tot huizen en huisraad. Het is het grootste bedevaartsoord van Argentinië. Bij ons riep dit alles gemengde gevoelens op ….
Kilometers voordat we Vallecito bereiken staan er aan beide kanten van de weg mensen geparkeerd en te wachten op iets wat komen gaat.
Uiteindelijk begrijpen we dat er een grote wielertoer gaande is en dat die door Vallecito komt. Wij zijn getuigen van dit evenement. Het meest komische daarbij is dat het ondersteunende equipe zich op brommertjes verplaatst met achterop een bijrijder die in beide handen de reserve wielen vasthoudt …..
En bij dit evenement ontmoeten we een Belgisch stel, sinds twee jaar op reis en inmiddels het doorsnee leven in België ontvreemd. Zij hebben grote vragen waar in de wereld zij hun verdere leven vorm zullen geven.
We overnachten op de grote parkeerplaats van Vallecito, waar alles ingericht is voor uitgebreide picknick`s. Argentijnse families gebruiken hier hun wekelijkse assado`s. Dit alles gaat zoals steeds met veel lawaai en muziek gepaard.
Maandag 3 januari
Vandaag rijden we van Vallecito via route 41 en 510 naar de natuurparken Ischigualasto en Talampaya. Het is een prachtige tocht door droge woestijn met kleine bossages, wilde paarden en armoedige lemen huisjes. Het is voor ons een raadsel hoe deze mensen in hun levensonderhoud kunnen voorzien.
Een grote variatie in allerlei cactussoorten verlevendigt het landschap. Op punten waar de rivier over de weg loopt, ontstaan diepe dalen en deze vullen zich met modder. Een voor ons rijdende toerist rijdt zich vast in het zand en moet er door ons uitgeduwd worden.
We hebben temperaturen rond de dertig graden en er staat een zeer harde wind. In het park Ischigualista overnachten we op de parkeerplaats bij het informatiecentrum.
Dinsdag 4 januari
Met eigen auto’s, begeleidt door een gids, maken we een tocht door het park. Het is een park waar je miljoenen jaren terug in de tijd gaat. Onze hele ontstaansgeschiedenis is af te lezen aan de inkapselingen van fossielen en planten in de aardlagen. De inwerking van weer en wind heeft bovendien de meest verbazingwekkende beelden laten ontstaan. Het geheel doet denken aan een maanlandschap.
De tocht door het park gaat via moeizaam begaanbare wegen. De grotere camper van Michel en Sonja komt enkele keren vast te zitten, maar we komen allemaal aan op de plek waar we een groepsfoto willen nemen.
Voldaan komen we terug op onze kampeerplek. Iedereen is zonder mankementen de moeilijke passages gepasseerd. Een prestatie, temeer daar aangegeven wordt dat de route alleen voor 4×4 toegankelijk is.
Na deze uitermate boeiende tocht lunchen we in de bus en rijden daarna door naar het park Talampaya.
Aan het einde van de middag maken we een toer door dit park met een airconditioned busje en een Engels sprekende gids. Het park ligt op 1500 meter hoogte en heeft een oppervlakte van 2150 vierkante kilometer. We rijden door een 30 kilometer lang, zich soms versmallend en soms verbredend en vertakkend, klovenstelsel met door erosie gevormde zandstenen. Deze soms 130 meter hoge zandstenen doen denken aan zuilen van vervallen kathedralen. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat de brede droge rivierbedding in de winter vol water staat. De uitermate harde wind zorgt ervoor dat we aan alle kanten gezandstraald worden en we ontvangen deze gratis schoonheidsbehandeling met gemengde gevoelens.
Na deze tocht parkeren we de camper onder een overdekte parkeerplaats bij een groot informatiecentrum van het park met restaurant en camping. Als ‘s avonds rond elf uur de generator uit gaat, is het doodstil en aardedonker. Deze stilte kennen we in Europa niet meer. Dat stil zo stil kan zijn.
Woensdag 5 januari
We vertrekken bijtijds naar Rodeo, een plaatsje aan de Chileense grens. We zijn maar nauwelijks op weg of we hebben een groente- en fruitcontrole. We wisten dat dit zou gebeuren maar hadden het later op de dag verwacht. Keurig gewassen lagen de zontomaatjes en de druiven naast ons klaar voor consumptie. Maar de politiecontrole was onverbiddelijk. Geen groente en fruit invoeren naar de volgende provincie! We begrijpen niets van de zin van deze controles in eigen land.
In Rodeo overnachten we aan een riviertje, doen snel onze was nu we nog genoeg water tot onze beschikking hebben en maken onze laatste restjes eten op.
Donderdag 6 januari
‘s Morgens is iedereen vroeg wakker. We gaan vandaag voor de tweede keer de Andes over via route 150, een ongeasfalteerde bergweg. We maken ons geen zorgen over de weg maar zijn wel benieuwd hoe wij op de hoogte zullen reageren.
De weg is onbeschrijfelijk mooi. Hij slingert zich tussen de bergwanden en langs diepe afgronden. De wanden laten steeds een ander kleurenpalet zien in nuances waar een schilder jaloers op zou zijn. We zien Moeder Aarde in haar mooiste outfit. Als we bijna op 4700 meter hoogte zijn rijden we langs muren van rechtopstaande ijspegels. Een tocht om nooit te vergeten.
Onderweg drinken we liters water en door de hoogte moeten we vaak plassen. Onze waterflessen zuigen zich vacuüm en de in papier verpakte snoepjes gaan spontaan bol staan. Op het hoogste punt van de Paso Agua Negra, 4780 meter, komen we wat dizzy uit de auto. Het voelt alsof je door teveel alcohol niet helemaal meer de juiste koers kunt bepalen. Marijke heeft hoofdpijn en een hol gevoel van binnen. De gevolgen zijn voor onze groep hanteerbaar. Niemand hoeft terug naar beneden.
De grote afdaling kan beginnen. We moeten nog 80 kilometer door de Andes voordat we voet op Chileense bodem zetten. Hoewel het zeer geconcentreerd rijden is genieten we volop. Het is zo ongelooflijk prachtig om met eigen auto door dit stukje oernatuur te rijden. En wat een luxe dat we in het tijdperk van de digitale fotografie zitten. Hoeveel filmpjes zouden we wel niet nodig gehad hebben om dit alles vast te leggen ….
Aan het einde van de middag komen we in Vicuña aan. Een wijndorp aan de voet van de Andes. We staan op een prima camping, en zijn voorzien van eigen afdak met tafel en aanrecht met water. Bovendien is er een groot zwembad op het terrein.
Naar verslag Chili 2